ՉՈԲԱՆ
Լինում է , չի լինում , մի հովիվ։ Այս հովիվը երեսուն տարվա հովիվն է լինում նա շատ գող է լինում։ Նա իր հարևանից սայլ էր գողանում։ Գյուղի վարդապետները մի օր գնում էն իրար հետ զրույցի , սա էլ վարդապետին հարցնում է թե ուր են գնում։ Նրանք ել պատասխանում են , որ գնում են աստծո մոտ։ Ինքնել է ուզում գնա աստծուց թողություն խնդրի։ Ու նրանց հետ գնում է երբ գում են մութն ընկնում է ու իրենք մի գյուղում գիշերելու։ Վարդապետները գնում են իրենց ծանոթ տները իսկ ինքը մի հողի տուն է տեսնում ու դեպի այդ կողմն են գնում։ Հասնում է , դուռը թխկթխկացնում, մի պառավ է դուռը բացում , հովիվը հարձնում է ։
— Նանի’ , չե՞ս թողնի քո տանը գիշերեմ։
— Հյուրը աստծունն է , բայց ոչ բան ունենք ուտելու , ոչ ել տեղ ունենք քնելու , —պատասխանում է պառավը։
Սա էլ վերջը համոզում է որ իրեն բան պետք չի , նոր պառավը թողնում է։
Պառավը երեխաներին խաբելու համար քար է եփելիս լինում , երեխաներն էլ սպասում են սպասում ու վերջը քնում են սա որ տուն է մտնում մոտենում է ոջախին շերեփով պղինձի տակը խառնում է ու ասում ։
— Բա էս պառավը ասում է ոչմիբան չունեմ , բայց լոբի է եփում ։
Երբ իմանում է ինչն-ինչոց է , հարձնում է.
Նանի’ , այստեղ ոշխար ունեցող կա՞ ։
— Կա’ , բալա ջան , ինչի՞ չկա , ահա մեր դիմացի տանը երեսուն հատ ոշխար կա , —պատասխանում է պառավը։
Սա որ իմանում է , գնում է երդիկից մտնում է գոմը , այնտեղից մի ոչխար գողանում , մորթում տանում միսը տալիս է պառավին ու ասում՝ եփի։ Պառավը մի քիչ վախենում է , բայց հետո եփում է հովվին ել է կերակրում , երեխաներին ել։ Արավոտը որ լույսը բացվում է , լույսն ել բացվի ձեր վրա էս հովիվը գնում է վարդապետների հետևից , տեսնում է որ սրանք իրենց փարաջաները գցել են ծովի վրա ու անց են կենում։ Ինքն ել իր հագի զգեստն(չուխա) է հանում գցում ծովի վրա ու ինքն ել է անցնում։ Գնում են գնում հասնում են աստծուն։ Աստվածը վարդապետներին լսում է ու չիներում.
— Ձեր մեխքերը շատ են
իսկ հովվին ասում է.
— Դու ավազակություն շատ էս արել , բայց երեք հոգու էս ազատել , քեզ չեմ պատժում , ես քեզ ներում եմ , որ են երեխաներին սովից փրկել էս։ Տերը քեզ հետ , գնա’։